Martha Müller-Grählert
Fischen is mien Element,
Hiering, Flunnern, Hääkt un Ål
Fang ik allens åhne Wåhl.
Früher, as ik jünger wier,
Måkte dat noch mihr Pläsier,
Manch lütt Dierning, dick un dünn,
Leep don in mien Nett herin.
Ja, -- bi uns an de See,
Dor is dat herrlich, Juchhe!
Süden un Osten un West
Wåterkant is doch dat best!
Oll Fru Meier ut de Stadt
Nehm mål jüngst ein Sünnenbad,
Leech as Eva kostümiert
In ehr’n Goorden unscheniert.
Un de Minschen, de ehr seihn,
Denken, sei is dot, o nein,
Doch as sei ehr purr’n mit ´n Stock
Måkt sei Larm, as Dunnerschock!
Nülich secht tau mi mål ein:
„ Gåh doch ok in ein’n Verein! “
„ Nee “, sech ik, „ dat låt ik sien,
Wiel ik väl tau simpel bün!
Mit dat Hochdüütsch kåm ik nich ut,
Wenn ik blot Schiebenscheiten sech!“
Früher hett man bildlich secht,
Dat de Fru de Büxen drächt.
Hüt, dor kiek di bloots mål üm,
Alle lopen dormit rüm.
Ob ’t ’n Jung is orrer Diern
Lett sik so nich konstatiern.
Ierst wenn eine Kinner kricht,
Denn entpoppt sik dat Gesicht!