ERZÄHLER
Sei fåt em üm un keek em an:

MARIK
W0 giern güng ik mit di, Jehann!
Mit di, so wiet dei Häben blåch!
du weitst, Jehann, ik bün nich zåch;
giern wull ik œwer ’t Wåter teihn,
doch mienen Vadder tau verlåten,
so olt un krank un so allein,
dat, ’t wier von all de schlichsten Dåten,
de ik em andaun künn, de schlimmst. –
Nee, wenn du hier nich unnerkümmst,
denn bün ik verluurn,
denn is ’t vörbi
mit Di un mi.
Un wenn mien armes Kind geburen
hüt orrer morgen,
denn bün ik dat, wat anner worden,
denn ward uns Leif uns sülwst tau Gift,
Denn ward dat Läben,
wat uns tau läben œwrig blifft,
dörch uns’re eig’ne Leif vergäwen,
Un as ein liederliches Por
gell’n wi denn in denn ganzen Lann’;
denn stiecht de Schann
von Johr tau Johr,
un wenn dat endlich kümmt tau denn Starben,
denn möten s’ uns’re Kinner arben.
wenn ik denn mi up mien Låger krümm,