sei säden ’t ok nich för gewiss,
sei har’n all so väl Arbeitslüd;
Un wenn ’k ut ’t Ridderschaftlich wier,
denn süll ik leiwer doch tauseihn,
Ob ’k dor nich unnerkåmen künn,
In ’t Fürstlich dörft kein rinner teihn,
de nich geburen wier dorin.

MARIK
Dat secht mien Vadder ok, Jehann.

JEHANN
Wo? – Hest du mit em räd’t? Weit hei Bescheid
mit Di?

MARIK
Oh, fohr mi nich so an!
Ach nee, Jehann, hei weit
nicks von uns Sünn un von mien Schann.
ik heff noch schwägen in mien Nöten,
un ik ward ok schwiegen. Nee, ik kann em
dat Metz nich in dat Hart rin stöten.

JEHANN
Ik weit, ik bün ein schlimmen Gast,
mien gröttstes Unglück is mien Hast.
Un hüt taumål; mi ’s bös tau Maut.
Kumm un wäs mi wedder gaut!
Du sast man seihn, wi warden friegen,
un up denn Harfst büst du mien Fru.