Ik wull dor ierst man nich mit rut –
wenn ik hier bi uns nich unnerkåm,
denn is dat mit dat Friegen ut,
denn Amt un Stadt, de häuden sik.

MARIK
Ach, un uns Herr, de deit dat nich.

Jehann
Hei möt, hei möt; ik låt nich nå.
Du kannst nich nå Amerika,
un keiner will uns Hüsung gäben?
Hier unner unsen eigen Häben,
kein Platz för uns, för mi un Di?
Kein Platz in unsen Vadderlann’?
Dat wier ’ne niederträchtige Schann!
Ror’ nich! – Ik blief dorbi:
hei möt, hei möt! ik gåh hen klågen,
Wi will’n mål de Gerichten frågen.
uns Herzog will nich, dat ein Mann,
de Arbeit mach un Arbeit kann,
ut sienen Lann’ ward rut dräwen;
Hei hett Gesetze dorœwer schräben.
Dat weiten de Herren ok ganz genau;
Wi sünd dor man tau dumm dortau,
Hei sall un möt uns Hüsung gäben!

ERZÄHLER
Mariken lähnt sik an de Muer