ERZÄHLER
Sei fat’t em üm un kek em an:

MARIK
Wo girn güng ick mit di, Jehann!
Mit di, so wid de Hewen blag!
Du weitst, Jehann, ick bün nich zag;
Girn wull ick äwer ’t Water teihn,
Doch minen Vader tau verlaten,
So olt un krank un so allein,
Dat wir von all de slichsten Dahten,
De ick em andauhn künn, de slimmst. –
Ne, wenn Du hir nich unnerkümmst,
Denn bün ’ck verluren,
Denn is ’t vörbi
Mit Di un mi.
Un wenn min armes Kind geburen
Hüt oder morrn,
Denn bün ick dat, wat anner word’n,
Denn ward uns’ Leiw uns sülwst tau Gift,
Denn ward dat Lewen,
Wat uns tau lewen äwrig bliwwt,
Dörch unsre eigne Leiw vergewen,
Un as en liderliches Por
Gelln wi denn in den ganzen Lan’n;
Denn stiggt de Schan’n
Von Johr tau Johr,
Un wenn dat endlich kümmt tau ’n Starwen,
Denn möten s’ unsre Kinner arwen.
Wenn ’ck denn mi up min Lager krümm,