Un kek em an in stille Trur.
Sei was so bleik, sei was so blaß,
Ehr Tranen föllen in ’t gräune Gras,
Sei folgt still vör sick hen de Hän’n
Un seggt tau em so lis’ un sacht

MARIK
Jehann, so heww ick ’t mi nich dacht.
Nu wull ick, dat wir bald tau En’n!
Ach Gott, ick möt Di Dinen Glowen,
Din letzte Hoffnung ok noch rowen.
Uns’ Herr, de giwwt uns keine Städ,
Giww Acht, de lacht bi Dine Bed,
Un wenn hei hürt, dat ick Din Brud,
Denn jöggt hei ut den Deinst Di ’rut.

JEHANN
Worüm denn dat? Wat süll dat heiten?

MARIK
Oh, fohr nich up! – Du wardst woll weiten,
Hei hett up mi en Haß stets hatt,
Hei hadd mit minen Vader wat,
Un dat möt ick nu noch entgelln.

JEHANN
Ja, ’t is en Hund, en Minschenschinner!
Kümmt hei mal in min Fust herinner,
Denn ward ’ck em mal en Stück vertelln!