JEHANN
Nu hür, Marik, wat ik Di sech –
ik wull dor ierst man nich mit ’rut –
wenn ’k hier bi uns nich unnerkåm,
denn is dat mit dat Friegen ut,
denn Amt un Stadt, de häuden sik.

MARIK
Ach, un uns Herr, de deit dat nich.

JEHANN
Hei möt, hei möt; ik låt nich nå.
Du kannst nich nå Amerika,
un keiner will uns Hüsung gäwen?
Hier unner unsen eigen Häwen
kein Platz för uns, för mi un Di?
Kein Platz in unsen Vadderlann’?
Dat wier ’ne niederträcht’ge Schann’!
Ror’ nich, Marik! – Ik blief dorbi:
Hei möt, hei möt! Ik gåh hen klågen,
wi will’n mål de Gerichten frågen.
Uns Herzog will nich, dat ein Mann,
de Arbeit mach un Arbeit kann,
ut sienen Lann’ ward ’rute dräwen
Hei hett Gesetze d’rœwer schräwen.
Dat weit de Herr ok ganz genau,
wi sünd dor man tau dumm dortau.
Hei sall un möt uns Hüsung gäwen!

ERZÄHLER
Mariken lähnt sik an de Muer