denn büst Du nich üm mi herüm,
denn kiekst Du mi so tru nich an,
as Du dat sünst woll dedst, Jehann.
Un de in Leif so tru Di wier,
de scheidt villicht von Gottes Ierd
in Fluch un Hass.

ERZÄHLER
Sei lett em los un stött em fuurt,
as wier dit all ehr letztet Wuurt.
Hei löppt ehr nå:

JEHANN
Süll so dat kåmen,
Denn hål s’ de Deuwel alltausåmen.
Denn hål de Deuwel all de Herrn!
Ik leet mi schinn’n, mit Fäuten perrn,
ik bün ’t jå anners nich gewennt.
Doch wenn ’t mit Di so mål eins ennt,
denn sall ein Dunner ’rinner slåhn,
dat ehr de Ogen œwergåhn!

MARIK
Oh, Gott, Jehann, wat heff ik secht?
Wat heff ik secht, wat heff ik dån?
Oh, wäs doch still, låt sien, Jehann!

ERZÄHLER
Hei måkt sei los un schüfft sei wech
un fött ehr Hänn’ in sien tausåm’n;