sei säden ’t ok nich för gewiss, för gewiss
sei har’n all so väl Arbeitslüd,
un wenn ’k ut ’t Ridderschaftlich wier,
denn süll ’k man leiwer doch tauseihn,
ob ’k dor nich unnerkåmen künn.
In ’t Fürstlich dürft kein ’rinner teihn,
de nich geburen wier dorin.

MARIK
Dat secht mien Vadder ok, Jehann.

JEHANN
Wo? – Hest Du mit em räd’t? Weit hei Bescheid.
mit Di?

MARIK
Oh, fohr mi nich so an!
Ach nee, Jehann, hei weit
nicks von uns Sünn’ un von mien Schann’.
Ik heff noch swägen in mien Nöten
un ward ok swiegen. Nee, ik kann
dat Metz em nich in ’t Hart ’rin stöten.

JEHANN
Ik weit, ik bün ein slimmen Gast,
mien gröttstet Unglück is mien Hast.
Un hüt taumål; mi ’s bös tau Maut.
Kumm her un wäs mi wedder gaut!
Du sallst man seihn, wi warden friegen,
un up denn Harfst büst Du mien Fru.