MARIK
„Slöppst Du, Jehann?“

JEHANN
„Wat? – Slåpen? – Ik? Mariken, slåpen?
Gott erbarm! – Kumm, sett di dål.“

ERZÄHLER
Un secht datsülw’ge noch einmål,
bet dat sei sitt an siene Siet,
wo hei sei dichter an sik tüht.
Sei lecht denn Kopp woll up dat Knei
un weint so sachten vör sik hen.
Ehr is so krank, ehr is so weih,
hei stråkt sei œwer denn un wenn.

JEHANN
„Låt sien, mien Kind, låt doch man sien!
Råd’ mål, wo ik hüt wäsen bün:
Ik bün hüt Morgen fröh upståhn
un bün all nå dat Amt hengåhn
un heff de Herrn bi ’t Amt all bäden,
dat s’ mi doch Hüsung gäwen deden.

MARIK
„Wat säden s’ denn?“ –

JEHANN „Sei säden –
du weitst woll, wo dat denn so is –