„Plattdeutsche Klassiker lesen!“
Fritz Reuter: Kein Hüsung
gekürzte Hörspiel-Fassung:
Orthographie Reuter (2.Aufl. 1854) | Orthographie Herrmann-Winter 〉〉 |
Reuter mit Übers. | Herrmann-Winter mit übersetzung
- 20 -
ERZÄHLER
Un de oll Daniel wennt sik üm –
sien Ooch, dat gläuht, sien Lipp, de bääft –
un secht mit bäwerige Stimm:
DANIEL
„Mien Sœhn, mien Sœhn, uns Herrgott lääft.
›Mein ist die Rache!‹ hett hei secht.
Hei hett sien Hand nåhst up em lecht:
De Herr ’s in Sünn’ un Schann’ vergåhn.
Ik was un bleef sien Fauderknecht
un hoff, ik ward vör Gott beståhn.
›Mein ist die Rache!‹ Denk doran,
dat is ein Trost för uns, Jehann.“
JEHANN
„Nee, sech ik, wenn ik ’t wäsen ded,
un mi wier ’t so as di dunn gåhn,
denn har ik woll wat anners dån.
›Mein ist die Rache!‹ sprääkt de Herr.
Dat is recht gaut. Jå! Åwer wer
lett sik sien Ein un Allns verdarwen
un lecht dorbi de Hänn’ in’n Schot? –
So tautauseihn? – Nee! – Leiwer dot!
Hei orrer ik! – Nee, Ein müsst starwen!“
ERZÄHLER
Un ballt de Fuust un sleiht up ’t Knei.
JEHANN
„Jå, ’t is de ew’ge Litanei!
Von Morr’ns bet Åbends in denn Sälen!
Wi möten ’t daun, un sei befählen.