Denn ward mi gor schön to Mot,
as wier keen Hor mi krümmt,–
ik denk denn gor nich an den Dod,
ik mein denn, all ward wedder got,
noch ihr de Winter kümmt.

Un wenn de Sünn denn deeper sticht
un geiht to Rüst dor still,
denn ward mi as sonn Vågel licht,
de gråd sien ierst Schwungfeddern kricht,
un se versöken will.«