so kurlos œwer ’t brun Gesicht,
as hei nich mihr seihen mücht.
un har doch süss so ’n hellen Blick
so måkt för Leif un Lust un Glück.
ach, œwer in sien jetzig Wäsen
is nicks von Glück un Lust tau läsen.
kiekt ein in ’t bange Ooch
un süht, dat ’t ut sien Angesicht
so un ihrlich ruter lücht,
un fäuhlt dat Hart, wo em dat schlooch,
denn markt hei woll, denn weit hei wiss,
dat väl von Leif de Räd dor is.
un kiekt hei ’n bäten in de Fiern,
un süht de junge, witte Diern,
de langsåm ranner wankt allein,
so blass un trurig antauseihn:
denn weit hei ok, wer ’t dån em hett
wer ’t Hart em hastiger schlågen lött;
un süht hei sei so bleik un witt,
wie s’ sachten geiht denn Wech entlang,
denn weit hei, wat sien Ooch so bang,
worüm dat in sien Hart so ritt.
un neger kümmt de bleike Magd.
ehr Ooch, dat süht so still verzåcht,
so trånenmäud in de Natur,
as wenn ’t de Welt vör Gott verklågt.
un as sei ängstlich üm sik kiekt,
wat sei ok einer süht dor ståhn,
schliekt sei sik liesing dicht heran
un steiht un süfzt: