Flecken an de Nordsee, Badeort kunn man nich seggn, awer
baden kunn man dar. Büsum heet de Flecken un liggt in de
Südwesteck vun Ditmarschen, wo de Elf in de See mündt,
recht in de depe Marsch, to de Tid, as ’t noch keen Isenbahn
un Chausseen gev, kum to recken, binah ut de Welt, sogar
vær de Ditmarschers, de der sän: bi Büsum weer de Welt
mit Brȩd tonagelt. Keen Wunner, dat se ( de Ditmarschers )
dat lütt Nest as en Art Kreiwinkel ansehn, un vun de Bü-
sumers all de Geschichten vertelln, de man vun de Kreiwinkler
un Schöppenstȩder kennt. Man keem as Fremder fröher am
besten darhin, wenn man sik, wo de Isenbahn opheel, etwa in
Glückstadt en Wagen nȩhm, man harr denn noch veer bet fiv
Stunn dörch ’t gröne Land to fahrn. Ja, grön rechter Hand
un so wit dat Og reck, gröne Wischen, grönes Korn, gröne
Garns, gröne Böm, wit umhȩr verstreit, rund um de Burhæv
mit Strohdack, gröne Böm mit Maas bewussen, um de Garns
gröne Staketen, allens snorgrad, platt as en Disch, mit snor-
grade blanke Watergrabens afdeelt. Links de hoge gröne
Elfdik, wo man meist dicht ünner fahr, blot bi een un anner
Werthshus, wo de Kutscher sik un de Pȩr verpust, gung man
mal hinop un keek mal hinæwer op den Elfstrom, de Een vær-
kummt, as de See, kum süht en witsichtig Og ant anner
Öwer en Glȩm vun Land, vun Hüs un Böm, as swimm’n se
in Water oder Luft - dat deit de Spegelung, in Italien nennt
man dat fata morgana.
So keem man na Büsum, un keem ok min Fründ darhin,
möd vun all dat Grön to rechter Hand un de graugröne Elf
to de linke. Minschen harr he kum bemöt (begegnet), awer
rode Köh un Ossen un brune Pȩr grasen oder keken nieschirig
op, wenn se an de Dorn vun de unendlich langen snorgraden
Wischen værbifahrn.
In Büsum weer ’t ebenso, wenig Minschen, nich mal int
Weerthshus, wo he saubere Stuben un sauberes Ȩten drop,
sauber is allens in de Marsch. An Ruh keen Mangel, denn
nix stör em, un as he den annern Morgen opwak - dar leeg
de gröne Marsch un dar de graugȩle Elf, dar wander dat Veh
un dar wit af de Schȩp un en Ton weer nich to hörn, as wenn
de Karkenklock slog, oder en Koh brüll.
In den lütten Haben achtern Dik legen en paar Schuten.
Opt Deck oder half in de Kabus’ stun Schipper un Schipps-
mat mit de Hann inne Tasch un snacken, denn dat weer Ebb-
tid, en Mil’ hinut blenker de witte Strand, achter de Getiden
an flogen de witten Mewen un wannern de Krautfruns as
lüttje Gestalten, bet se anfungen, sik to „liggt in de Südwesteck vun Dithmarschen, wo de Elf in de See mündt“
Heute liegt Halbinsel mit Friedrichskoog vor der Elbmündung, diese Köge sind erst ab der Mitte des 19. Jahrhunderts eingedeicht worden. Die Elbe floss direkt an Büsum und der vorgelagerten Insel Dieksand (1854 mit Deich versehen) vorbei.