Schreibung:
Erstfassung (1958) 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
un de verstünn to backsen,
un ümmer hett sien Sprüch he secht,
wull he üns af eens jacksen.
Eens seet bi ’t sœwt Gebot ik wiss
un künn nich rut mi trecken:
»Je«, röp he dunn, »all wat nich is,
dor kann ’n ok nicks vun seggen.
Na kumm eens rut dor ut dien Bänk,
wat helpt all dat Besinnen!
Denn wat een nich verlüst, dat, denk
ik, kann een ok nich finnen!«
Sin Fuust was knåkendrööch un sweer;
ierst hett se af mi knuffelt,
backst linksch un rechtsch mi nåst un sär:
»Süh, œwer Krüz höllt duwwelt!«
Ik schnöw un speech; man he höll fast,
gråd as mit iesern Klammern,
un röp dorto: »Sonn Amt, sonn Last –
een Düwel ’s œwer ʼn annern!
Ween allto neech an ’n Gråben führt,
is oft all rinner schåten –
un ween de Koh to eegen hüürt,
möt sʼ ok an ’n Schwanz anfåten!
Man nich so ängstlich, dreich di ründ,
dat geiht di nich an ʼt Läben;
süh, Murrjan was ʼn steenolt Hund
un müss sik doch noch gäben.
Sonn Pott, sonn Stülp, sonn Bom, sonn Block,
sonn Wor, mien Sœhn, sonn Drüttel!
Dat Hemd is neger as de Rock –
nu treck eens af dienʼn Kittel!«
Un as ick dunn verspräken deer,
wat ik nu bätern wull mi,
dor langt he flink den Tågel her
un slög för blind un dull mi.
»Süh, Wür, min Sœhn, de sünd nich dür,
dat künn mi doch belur’n;
verspräken don de Edellür,
man hollen don de Bur’n!«
Ik bölkt luuthals. Dunn schreech he: »Jung,
schrie driest to, du schast blarren!
Unglück hadd stets ’ne scharpe Tung,
un de pedd’t Poch’ de quarren.
So heet, as ik di dat upfüll,
bruukst du ’t jo nich to äten;
wenn sik dien Tung verbrennen schüll,
möst du di ’t sülst bimäten!«
»Min Puckel«, schrech ’k, »möt gäl un grön,
min leew Herr Bårs, all wäsen!«
Dunn säd he: »Unwennt Arbeit, Sœhn,
dat ’s ümmer so, bringt Quesen.
Süh, Moltspriet hüürt to Suerkohl,
sonn Sœch, mien Sœhn, sonn Farken –
ful Lüd kam’ uppen güllen Stohl,
dat warst nu sacht di marken!«