Reimer Bull liest Klaus Groth





Min Modersprak


Min Modersprak, wa klingst du schön!
     Wa büst du mi vertrut!
Weer ok min Hart as Stahl un Steen,
     Du drevst den Stolt herut.

Du bögst min stiwe Nack so licht
     As Moder mit ȩrn Arm,
Du fichelst mi umt Angesicht
     Un still is alle Larm.

Ik föhl mi as en lüttjet Kind,
     De ganze Welt is weg.
Du pust mi as en Værjahrswind
     De kranke Boss torecht.

Min Obbe folt mi noch de Hann’
     Un seggt to mi: Nu bȩ!
Un Vaderunser fang ik an,
     As ik wul fröher dȩ.

Un föhl so deep: dat ward verstan,
     So sprickt dat Hart sik ut,
Un Rau vunn Himmel weiht mi an
     Un Allns is wedder gut!

Min Modersprak so slicht un recht,
     Du ole frame Rȩd!
Wenn blot en Mund „min Vader" seggt,
     So klingt mi’t as en Bȩd,

So herrli klingt mi keen Musik
     Un singt keen Nachdigal;
Mi lopt je glik in Ogenblick
     De hellen Thran hendal.