Martha Müller-Grählert
Man merkt, dei Sommer geiht tau End’,
Man süht all wedder Stoppelfelder,
Wur fix doch bloß de Tied verrennt, -
Man süht all wedder allenthalben,
Dat Laub sik farb’n an de Böm,
Un früher leggt sik all an Åbend’
De Tau jetzt up dat letzte Greun. –
De Vögel, de so oft hem sung’n,
Man hürt ehr Lied all lang nich mihr,
Dat Storchennest dor bi den Brunnen,
Dat is siet gistern ock all leer. –
Un ok de Blaum’n in Nawers Goren
Sünd größtendeils all halw verbleugt,
Wur lang noch stahn de witten Rosen,
De uns so manchesmal erfreut? –
Wur lang noch - un denn is vöröwer
De wunnerschöne Sommertiet,
Bald fallen schon de iersten Bläder,
Denn süh, de Harvst is nich mihr wiet!