Martha Müller-Grählert
Un de Wellen eintönig kamen un gahn,
Wo de Wind in’t Strandgras huult un quarrt
Un de kröpligen Dannen fuult un farrt,
Wo de Tied keine Spuren trecken deit,
Da wahnt eine Fru, un ik weit, wie sei heit:
Fru Einsamkeit.
Dor wahnt sei wiet afsiets von Lust un von Leed:
Ut Fleddermusflüchten is spunnen ehr Kleed:
Ehre Hor so gries as de Spennweben sünd
Un Soltwater waschte de Ogen ehr blind.
So stiert sei in Nacht un in Düsterkeit
Un allens, wat sei ankiekt, verfriert un vergeiht
vör Einsamkeit.
Jüngst heff ik ehr troffen an’n schummrigen Strand,
As’t Läben mi leed wier bet an den’n Rand.
Dor kek sei mi an, un dor slog s’ mi in Bann,
Dat ik nümmer ehr wedder vergeten kann.
Un lacht nu min Mund un jökelt un deiht –
Min Herz, dat is wund, un dat friert un vergeiht
vör Einsamkeit.