Schreibung:
Original
Alwine Wuthenow
Mien Modersprak
Wat mi in’n Bussen sitt;
Dat is man halwet Schnacken,
Dat Best will doch nich mit.
Dat bliewt mi ümme sitten
Deip unne up den Grund,
Und kümm ’t ok halw to Höchten,
So smöllt ’t mi in de Mund.
En Nätskarn paßt nich anners
As in sien egen Schell;
De Platz, doarin se wossen,
Dat is sien richtig Stell.
So will dees Sprak ok wassen
So vull in miene Bost,
as Nätkarn söt un leiflich,
Mien Liew- un Seelenkost.
Doa paßt nu mal keen anner,
As ehr oll truue Luut,
Dei, as mien Athen, liesing
Geiht mit em in un ut.
Nee, vun dat hochdütsch Wesen,
Doa seggt mi goa nicks vör!
Ik bliew doarin doch ümme
As en dämlich Jör.
Föhl mi in ’n Buck spann ümme
Drüm teih ik ’t an unohr,
Doch dit ’s mien Arbeitskittel,
Mien Husrock, so kummor.
Wat ik doarin dauh seggen,
Dat hett all Hand und Foot,
Un klingt dat ok wat knullig,
So ist ’t ok just so god.
Ik gah in ehr so düchtig,
As stünn mi sünst nicks an,
Fäuhl mi in ehr so säker,
En heel’ un ganzen Mann.
Mag gliek sien, ob ’k „Lieb Vater,“
Ow ’k „Lewe Vahre“ segg,
Doch klingt dat letzt mi söter,
As fünd ’t ihr’ sienen Weg.
Mi is ’t as künn mien Hergod
Mi bäten denn vestahn,
As dehr min Birr so neger
Em an dat Hart ran gahn.
Un wenn ’k in mienen Würen
Den Herrn willkamen bün,
Denn kann ’t juch recht ok wesen
Un Jug ok god noch sien.