Schreibung:
Original (1777) - Original (1825) 〉〉
Voß über sein Plattdeutsch 〉〉
Johann Heinrich Voß
De Winterawend
Ene Veerlander Idylle
Gelt! et bedüdet mi Vrömde, wenn sik mien Kater den Bart strikt?
Keerl un keen Ende! wat bringst du mi da vör Tügs up ʼen Puckel!
Büst du, mit Gunsten, de Draak? un kümst doch nich dörch ʼen Schorsteen?
Krischan.
Kahm de Sadrach dadörch! Poz Wäder! wat brennt vör en Vägvür
Da inʼn Kamien! Wo he da, as en Vagt, in den Lähnstohl vulenßt!
Bauz! hier bring ik di Arbeid mit, du vrostige Peter:
Schier Haböken un Spilbohmholt to Läpel un Slewe.
Awer den Krüzdohrn hier mit de Krück, den schast du dagegen
Mi toʼn hilligen Krist hübsch bunt utsnörkeln un beezen:
Voär en Mauschelgesicht, un achter en schuppigen Vischswanß.
Peter.
Set di dahl. Et is good, dat du kümst, mi Gesellschop to leesten.
Lat uns en bitjen trallaren; et is jo morgen doch Sündag.
Krischan.
Dwr! ik bün so däger verklahmt! Et vrüst, dat de Elwʼ huhlt;
Un de Ostwind sust ok vör dull! Wat schoäl wi denn singen?
Peter.
Sing mi enmal dat puzige Leed, as du segst, van de Stadlüd,
Dat du körtlich den Leederkeerl up ʼen Hambörger Peermark
Mit dree Sößling betahlt hest. Denn, Krischan, nim mi ʼt nich oäwel:
Dien ohld Schillingsdöhnken vanʼn Lindworm dögt nich en Dreeling.
Krischan.
Geern! doch ümsünst is de bittere Dood! Mi kost et dree Sößling!
Peter.
Wist du den masernen Piepenkop, mit Tumpach beslagen?
Süh mal den Mohren van Ebenholt, wo natürlich he dasteit,
Mit sien knoäkerne Piep! O süh dat Wittʼ in de Ogen,
Un de striepige Scherv, un de roden pluzigen Lippen!
Gar den Tobaksdamp hew ik beteekent! Gevallt he di, Krischan?
Krischan.
Top! Erst püster dat Vür mal an; mi klappert de Tähn noch.
Peter.
Kater, schehr he sik vort! Wo he snurrt, un wo hoch he den Swanß drigt!
Krischan, achter di steit de Korv mit de Spöhn, un de Vürtang.
Nu sing to!
Krischan.
De Keerl, de mi ʼt sung, de späldʼ up en Orgel.
Groäl du de tweite Stimm; in den Schorsteen orgelt de Ostwind.
Wat ist doch vör en quadlich Ding,
In Wall un Muhr to läwen!
Drum hew ik mi ok vix un vlink
Wol up dat Land begäwen.
Da läw ik, l[ä]w ik ganß gewiß,
Vergnögter, as de Keiser is.
In Hamborg is nich Rist noch Rau;
Denn da rumort de Velten!
Dat spält da alles Blinnekau,
Un noch dato up Stelten.
Ja wat man hört, man süht, man deit,
Is Mismod un Verdreetlichkeit.
De Manns da sünd so karg un knap,
Sünd ohle Pütjenkiekers;
De Sloätels gar toʼt Aetelschap
Versluten se, de Sliekers!
Un gegen Kind, Gesindʼ un Vru
Da geit et jümmer ba! un bu!
De Wiewerard is: Lat upstahn,
Un denn en bitjen quackeln,
Denn gliek na Disch ut nawern gahn,
To lumbern und to kakeln.
Se straken ehr leew Männken bloot,
Un griepen sachtjen na den Hod.
Da wipsen se un schrapen ut,
De gladden Junggesellen,
Un weeten bi de Dammelbrud
Sik so verleewt to stellen!
Se smären ehr up Fransch dat Muhl,
Un deit se ʼt up, so satter ʼn Uhl.
De Jumvern gahn so stram un stiev,
Un süvten denn un hiemen;
Se snören sik dat lütje Liev,
Dat se vör Angst beswiemen.
Woto nütt doch de Oäwermod?
Denn kort un dick let ok recht god!
Vörwahr ik weer wol recht en Schuvt,
Wenn ik mi da leet drillen!
Ne! buten in de vrische Luvt,
Da hört man nix van Grillen!
Da arbeid ik, un slap gesund,
Un ät un drink un juch mi rund!
Un ward mi mal de Kop to heet,
So kan ikt Greten klagen.
De ehren Hans to hoägen weet,
Un is nicht so vertagen;
Denn wenn ik smack, so buckt se bi;
Un dat is recht ʼne Saak vör mi!
Peter.
Nu dat is wahr! ... De Wiesʼ is alleen mehr wehrt, as dree Sößling!
Man ut den Piepenkop kün ok de Burmeister wol smöken!
Süh, wo he gniest! Ja he gelt di unner Brödern dree Daler!
Krischan.
Hagel! wo will ik nu paffen! Spendeer mi mal englischen Petum,
Un ʼne Buddel Danziger Beer! Drög roken de Heiden!
aus: Musenalmanach für 1777, S. 176; online: books.google.de