Ick gloew, min Hart dat steit,
As ob furtst dal ick fallen müßt,
Wenn Hans voeraewe geit.
Denn schütt mi so to Kopp dat Blot,
Voer de Ogen wad mi ’t swart;
Ick warr denn as sonn Krewt so rot,
Mi spannt dat so dat Hart.
Mi is denn so biswoegt; ick wet
Dat tröck sacht werre weg
Wenn ’k mi ens oarig awschürrn let
Un Hans doa wat vun segg.
Ick wet woll, wenn ick em man ber –
He kloewt doa achte Stämm –
Wat he to Lew mi ’t sacht ens der,
Man ick schäm mi so voer em.
Voer de Ogen wad mi’t swart (Druckfehler)