Schreibung:
Erstfassung (1858) 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
Wechwieser
Nach Hebel
to sonn vull Tunn? Håk du man driest
vör Däu un Dagʼ bet in de Nacht,
bet Stiern an Stiern sik båben wiest.
Kiek di nich üm un blief nich ståhn,
håk du dien For man vörwarts frisch –
nåst führst dat Kuurn du in dien Schün,
drecht Moder Mählgrütt up ’n Disch.
Weest, wo de Wech to’m Dåle is?
De geiht hart achter ’t Penningstück,
un wän nich up ’n Penning süht,
kricht nie keen Dålers in sien Fick.
Wo geiht de Wech to Sünndagsrauh?
Man ümmer nå de Warkeldåch,
de Warkstäd dörch un ’t Ackerfeld –
denn is för ’n Sünndag gor keen Fråch.
Sünnabends is he nich wiet af;
kiek eens, wat deckt dor Moder to?
Dat is ’n frisch Stück Ossenfleesch –
un Ries un Plummen sünd dat jo.
Weest, wo de Wech to Armot geiht?
Kiek du man hen nå jeden Krooch,
gåh nich vörbi, dor ’s ’n goden Schluck
un ok Scharwenzelkoorten nooch.
Een Sack hängt in den letzten Krooch,
nimm mit em nå den letzten Schluck,
wenn ’t wieder geiht. Oll Vågelbunt,
wat lett de Bädelsack di schmuck!
Un kümmst du wo een Born vörbi,
denn måk dor holl du man dien Hand
un drink, so väl du kannst un machst,
du drinkst di doch nich to Verstand.
Wo geiht de recht Weg hen to Ihr
un sonn schön ruhig Öller denn?
Gråd ut, gråd to, holl man dien Måt,
dien Schülligkeit do – denn kümmst hen!
Un kümmst du, wo de Wech sik krüüzt,
un weest nich recht, ob hü ob hott,
denn holl man still un fråg dien Hart,
dat spreckt ok platt, denn gåh mit Gott!
Wo geiht nå ’n Kirchhoff hen de Wech?
Dat so wat een noch frågen kann!
Gåh, wo du wist, du geihst nich üm,
dor kümmt toletzt een jeder an.
Man dor is noch väl bi vermåkt;
glöf du mien Råt, glöf du mien Wuurt:
In Gottsfurcht gåh du jo dien Stråt,
sonn Graff hett noch ’ne Achterpuurt!