Des Nachts is dat en grulich Huus, denn slarrt dat langs de Deel.
Dat slarrt op Tüffeln Schritt för Schritt, dat slarrt dor hen un her,
Doch wenn de Dag des Morgens graut, so höört man dat nich mehr.
Dat ’s jüst as gung en ole Fro, un söch de ganze Nacht,
Un kunn nich finnen un söch un söch bet an den hellen Dag.
Dat kummt des Ovends ut de Stuuv un wannert langs de Deel,
Un föhlt herüm bi jede Döör, as wenn de Slötel fehl.
Dat funselt an de Kökendöör, dat klötert an den Ring,
Dat kraut un grabbelt an de Breed un röhrt an Slott un Klink.
Denn slarrt dat wieder an de Wand un raschelt in den Gang,
Denn pedd dat langs de Trepp tohööchd un trufft de Böhn henlang.
Dor trufft dat langsom hen un her un wöhlt in Törf un Kaff,
Denn pedd dat wedder no de Luuk un kummt de Trepp heraf.
De Sooldöör hett en isern Keed, dor ritt dat ganze Stunnen,
Doch wenn de Hohn des Morgens kreiht, ist ’t jedet Mol verswunnen.
Standardisierte Schreibung gemäß Regelwerk Sass, angelehnt an das Plattdeutsch Hamburgs, der Elbmarschen und Dithmarschens.