Neem even Dithmarschers huust und sitt,
As wull vör dusend Johr
De Beken glöhnig hell un hitt.
Wenn denn dat düster ward,
Denn sloogt un flascht de Lüchten root
Un mookt een schier dat Hart
As luder Freudenfüer groot.
To morgen, denn is dat Mai,
Denn treckt dat Vörjohr richti in:
Nu wees vergnöögt un freu
Di ok un koom noh ’n Krüüzweg hin.
De Junges dreegt in Loop
Op Forken door in alle Winn’
De Beken all tohoop,
De Hümpel gnistert medden in.
Wo brennt dat Stroh un Loof,
Wo smitt dat wied den Lüchtenschien,
Wo fluscht dat Bekenschoof
Un regent Gloot as iedel Kien.
Un as man rum ok süht,
Dat glinstert, neem de Krüüzweg tweelt,
De Butendieken lücht,
As wenn en Kranz van Steerns door speelt.
Förwohr, woneem de Mai
So hartli blied empfangen ward,
Beschenkt un bringt he glei,
Wat segent Huus un Hoff un Hart.