Schreibung:
Erstfassung 1859
John Brinckman
Don un laten
Dat Were dat was goa to schoen, –
Dunn kem doa sacht wat antofüren,
Un dat was Bur Stoffe Doen.
De was all werre ens to Stadt west
Un kem torüch nu dick un dun,
De Kaem was werre em to glatt west,
Sin Snut all werre blag un brun.
As he dunn ’ran kem, sär oll Reute:
- Kriggt He denn, Stoffe, nie ens nog!
De Prädigt jidwemal ümgeit He,
Man ni un kenen Dag den Krog!
Versteiht He sick denn nich to faten,
Versproek He mi nich fast un stiw:
Wenn He dat der, He künn ’t ok laten –
Un werre hett He vull dat Liw?! -
- Prr!« säd dunn Doen. De Pir de stünnen,
De Wag de höll, un Stoffe schoew
Sin Hot sick vun sin Snut na hinnen
Un richt sick up un harkt un schnoew
Un hickupt irst sin Görgel kloar sick,
As ob de Frag he woll vestünn,
Man up de Antwurt nich so drar sick
Un uppe Ster besinnen künn.
- Je, Herr Propoß, je -, sär dunn Stoffe,
Je, wat ick seggt heww, dat heww ’k seggt!
Ick mag ken Warmbier un keen Koffe,
Un Melkgrütt is mi goa nich recht;
De Brannwin is ’n grotes Aewel,
Dat ’s woar un dat is goa ken Frag. -
Man Water mag ’k nich in min Stewel,
Un unnor nähm ick ’t in de Mag.
Un doabi bliw ick, wat ick seggt hew,
Un to min Wür stah ’k as ’n Mann:
Don kann ’k, ick weet woll, wat ick Recht hew,
Un Gott wet, wat ick ’t laten kann!
He hett man nich de rechte Kenntniß,
Herr Paste, as ick nu woll se, –
Dat is ’n rennlich Uenveständniß,
Un anner as ick meent dat He.
Un denn so en foer alle Malen:
Ick sär, Herr Paste!, ick künn ’t don,
Dat het so vel, ick kann ’t betalen,
Un doana kreigt nich Han nich Hon.
Un wenn ick sär, ick künn ’t ok laten,
Na, Herr Propoß! je, na, dat het:
Twe Pott, denn bün ’k so vull nich gaten,
Dat ick nich noch twee Pegel let! - -