Schreibung:
Original
John Brinckman
Sin Vare was Schepe
Un hungeharkt sʼ nasten vun Drüttels sick vull;
Irst knütt he un knütt un de Schap hörr he blot,
Man nasten doa hörr he den Junke vun ’t Got.
De Oll de was Schepe; den Schepe sin Sœhn
De mett nu na Lasten sin Kurn uppen Boen;
De hett nu dat Got un harr frigt ’ne rik Brut, –
Wu bölken de Drüttels to Hals em nu rut!
De Oll de was Schepe un drünk man ’n Sluck, –
De Soen de makt nu mit Schampanje kluck kluck!
Un Jochen, de Ritknecht, de moet nu so don,
As wir sin Herr Junke un würr ball Baron.
Nu hetzt he tohopen doa mit de Nobleß
Parforßen mit Hunn un Piküres de Vöß,
Un Nachts denn so hetzt he doa mit se in ’t Spill
Sin Vare sin Vöß mit Spadill und Manill.
Nu lappert un lickt he, wu jichtens he kann,
An jere verrustet oll Wapen sick an;
Nu ritt mit de Junkes un führt he to Strirʼ, -
Man Schaplüs’ de hett he noch ünne sin Sir.
To Landdag doa lürrt he nu mit an den Strang,
Doch is he nich Klöppel, nich Klock un nich Klang;
De Oll was so klok, un de Jung is sonn Ap, –
De Vare was Schepe, de Soen is en Schap.